Η πατρίδα στην παρτίδα των 100…

Λιάνα Κανέλλη

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«Έρχεται θύελλα» φώναζε σ’ όλους τους τόνους σ’ όλους τους εργασιακούς χώρους, στην κοινοβουλευτική στρούγκα και στις μηντιακές ρούγες, το ΚΚΕ. «Πλην Λακεδαιμονίων» ούρλιαζαν οι πολιτικοί ταξικοί αντίπαλοι, «πάμε» μπροστά. Τι φανφάρες ακούστηκαν για αναδιανομή του πλούτου, δικαιοσύνη, κοινωνικό κράτος κι άλλα τέτοια σοσιαλδημοκρατικά μεταρρυθμιστικά, αναδιαρθρωτικά κ.λ.π.

Μια ολόκληρη πατρίδα παίχτηκε στην παρτίδα του διαβόητου προγράμματος των 100 ημερών. Τρικ, σόγια, αγιογραφίες ευγενών όπως ο Γερουλάνος και πρωτότυπων όπως η Μπιρμπίλη. Ψευτοκαυγάδες της Λούκας με τον Παπακωνσταντίνου. Γαβγίσματα του Πάγκαλου. Ιστορίες για αγρίους που πληρώνουν διόδια για να μπουν κι άλλα για να βγουν, απ’ τη ζούγκλα του κεφαλαίου. Στα Τέμπη να βρέχει βράχια και στα νησιά πτώματα. Στα κινητά εκατομμύρια μηνύματα για ευχές επί αδρά πληρωμή. Στο σκηνικό της θεατρικής σεζόν των 100 πράσινων ημερών, ήρθε κι η χυδαιότητα, να βουτάει για το σταυρό τα Θεοφάνεια ο… άνεργος και να τον δείχνουν οι τηλεοράσεις να λέει, πως τό ‘χε τάμα μήπως βρει δουλειά! Έλεος.

Κι η θύελλα, ήρθε μέσα στην επικοινωνιακή αφασία, με τον Καψή να βρίζει αφορολόγητη συντεχνία τους αγρότες. Ντυμένη συμμορία ευρωελεγκτών που αποφασίζει να κοιτάξει τα τεφτέρια των συνεταίρων της. Να φταίει δηλαδή, δήθεν αυτή, η ΕΕ, που οι καλοί άνθρωποι της κυβέρνησης, ο αντιστασιακός Λοβέρδος, η σοφή Λούκα, ο μετρημένος κι εθνικά γεμάτος αυτοπεποίθηση Παπακωνσταντίνου κι ο προσωρινώς φιμωμένος Πάγκαλος, διαφωνούν με το χρόνο εξόντωσης των εργαζομένων; Σε τέσσερα μας θένε, ολότελα υποδουλωμένους στη φτώχεια και στην ανασφάλεια, οι πράσινοι, σε τρία οι ευρωλογιστές και κάπου ανάμεσα οι του ΣΥΡΙΖΑ που κλαίνε για τα εννιάημερα των ρευμάτων.

Σ’ αυτό το τσουνάμι, αντιλαϊκών μέτρων και χυδαίου μπουλουκιού του θιάσου της ΜΜΕ προπαγάνδας, η ύψιστη ύβρις ήταν η μετατροπή της πατρίδας σε παρτίδα που πρέπει να κερδηθεί. Την πέταξε ο ΓΑΠ κι ύστερα ήρθαν τα κοράκια με το βγαλμένο μάτι από τη ράτσα τους την ίδια, να επιμείνουν: Πληρώστε ζώα εργαζόμενοι. Σκύψτε στο πρόβλημα που εσείς δημιουργήσατε. Η χώρα ανήκει σε μπουζουκόβιους, φοροφυγάδες, συντεχνίες αγροτών, φορτηγατζήδων, ταξιτζήδων, μισθωτών, συνταξιούχων. Όλοι κλέφτες είστε. Που ζείτε με δανεικά! Από μια ταμειακή στους καμπινέδες σας θα βάλουν οι ευρωλογιστές. Να μετράνε από το κάτουρο και τα χοντρά πόσα φάγατε. Θα σας μάθουμε να σκουπίζεστε με την πιστωτική για να παίρνει προμήθεια η τράπεζα, ΦΠΑ στο χνώτο θα μπει…

Εκείνο το παλιό, φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης, έγινε τώρα λάιφστάιλ των αστών. Που πάνε στην κηδεία της πατρίδας να φάνε ξένα κόλλυβα, τις επιδοτήσεις για πρόσληψη πεθαμένων νέων. Βρε ουστ από δω, εδώ και τώρα. Με κάθε τρόπο και μέσο. Στην καρδιά της θύελλας όποιος σταθεί να χαζέψει το θίασο, χάθηκε. Δυό τρεις μέρες μετά τα Φώτα και το μαύρο σκοτάδι πέφτει βροχηδόν να κλείσει τις χαραμάδες. Σύνταξη, υγεία, παιδεία, πρόνοια, δουλειά μια ζαριά στις 100 μέρες. Στο καζίνο του ευρωκρισιακού καπιταλισμού τις μάρκες τις παίρνει η μπάνκα. Η τράπεζα. Των ευρωπαϊκών αξιών. Της νομισματικής σταθερότητας. Στο κάτεργο με το κεφάλι ψηλά. Αυτή είναι η πατρίδα τους. Η δική μας είναι άλλη. Αυτή που θέλει να θερίσουν τις θύελλες αυτοί που τις έσπειραν.

Όλοι είμαστε φοροεισπράκτορες…

ΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΜΕ καλά, το «κόλπο» έχει ως εξής: Εμείς θα μαζεύουμε αποδείξεις και ο Παπακωνσταντίνου …τα λεφτά μας!

Το σκεφτήκανε από εδώ, το σκεφτήκανε από εκεί και αποφάσισαν να μετατρέψουν όλους τους Έλληνες σε …φοροεισπράκτορες.

Λίγο – πολύ, θέλουν να κυνηγάμε ο ένας τον άλλον κι ακόμη καλύτερα να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για τη φτώχεια μας.

Να βρίζει ο μισθωτός τον αγρότη, ο αγρότης τον μικροεπαγγελματία, ο μαγαζάτορας τον συνταξιούχο και να πηγαίνει …κυκλικά το πράγμα.

Βοηθάνε, άλλωστε, σε αυτό – όπως θα έχετε διαπιστώσει – και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Έτσι, αφού θα έχουμε αλληλοεξοντωθεί μεταξύ μας, αυτοί θα συλλέξουν τον ΦΠΑ που όλοι θα έχουμε πληρώσει (πλην, φυσικά, των βιομηχάνων, εφοπλιστών κ.λπ.) και θα τον …αποδώσουν στις Βρυξέλλες.

Κι εμείς θα μείνουμε με τις αποδείξεις στο χέρι, να τις κοιτάμε και κάποιοι να βαυκαλιζόμαστε ότι κάναμε το …καθήκον μας για την οικονομία της χώρας και ενάντια στην κρίση.

Γεγονός είναι, πάντως, ότι εδώ και χρόνια τα …ίδια παιγνιδάκια κάνει κάθε νέα κυβέρνηση με το φορολογικό σύστημα. Μόνο που ανεξαρτήτως κυβέρνησης …πάλι ο ίδιοι «βάζουν πλάτες». Δηλαδή, εμείς!

ΠΑΝΤΩΣ, σήμερα αναμένεται στην Ελλάδα κλιμάκιο της Κομισιόν. Θα μας ελέγξει για να δει πού πάνε τα πράγματα. Θα δώσει τις κατευθύνσεις του, θα κάνει τις παρατηρήσεις του και όλα τα σχετικά.

Είναι που …έχουμε βγει από την επιτήρηση ως οικονομία! Πάλι καλά, δηλαδή. Αλλιώς τι ακριβώς θα συνέβαινε;

Κι αν οι κυβερνώντες – χτεσινοί και σημερινοί- ανέχονται να είναι κάτω απο τέτοιες εποπτείες, αφού σε αυτά τα συμφέροντα δίνουν αναφορά, δε συμβαίνει το ίδιο και με μας.

Άλλωστε, αρκετά τους έχουμε πληρώσει τους «Ευρωπαίους εταίρους» μέχρι σήμερα. Δε νομίζετε;

Δεν καταδίκασε το ναζισμό

Την ώρα που η προπαγάνδα τρομοκράτησης του λαού στη χώρα μας συνεχίζεται, παράλληλα με ολομέτωπη επίθεση στο δικαίωμα στη δουλειά, στην ασφάλιση, με χαράτσωμα των λαϊκών στρωμάτων, «θάφτηκε» από όλα τα ΜΜΕ (με εξαίρεση τον «Ρ» και τον «902») η στάση που κράτησε η ελληνική κυβέρνηση, καθώς και όλες οι κυβερνήσεις των χωρών – μελών της ΕΕ, απέναντι σε ψήφισμα καταδίκης των ενεργειών δικαίωσης του ναζισμού. Συγκεκριμένα, στο ψήφισμα που κατέθεσε στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 18 του Δεκέμβρη, η Ρωσία (υπερψηφίστηκε από 124 χώρες), η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και σύσσωμες οι χώρες – μέλη της ΕΕ επέλεξαν την αποχή από την ψηφοφορία και με τη στάση τους αυτή τάχθηκαν ουσιαστικά με τις ΗΠΑ, που καταψήφισαν, υπερασπιζόμενες «τη διαφύλαξη της ελευθερίας γνώμης», δηλαδή της …ελευθερίας γνώμης όσων τιμούν τους ναζιστές.

Με αυτή τη στάση των σοσιαλδημοκρατικών και νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της ΕΕ, και της ελληνικής, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι αυτός ο οργανισμός είναι ιμπεριαλιστικός. Δεν τολμάει ούτε και για τους τύπους να αρθρώσει διαφορετική λογική, ακόμα και σε ένα θέμα που οι λαοί της Ευρώπης έχουν πληρώσει με ποτάμια αίματος. Το γεγονός ότι σύσσωμες οι χώρες της ΕΕ δεν επέλεξαν την τακτική να καταψηφίσουν το ψήφισμα, αλλά του «ψόφιου κοριού», δεν αναιρεί καθόλου τις ευθύνες που έχουν στηρίζοντας και ανεχόμενες την αναβίωση του ναζισμού στις χώρες της Βαλτικής και πολλές άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Από αυτή την άποψη η στάση τους είναι συνεπής με όλη την αντικομμουνιστική εκστρατεία που αναπτύσσεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, των αστών, για ξαναγράψιμο της Ιστορίας και την προσπάθεια συκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα και ταύτισής του με το ναζισμό.

Αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις πρωτοστατούν στη διαμόρφωση συνείδησης ταύτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Τέτοια παραδείγματα διαστρέβλωσης της Ιστορίας και αντικομμουνιστικής προπαγάνδας έχουμε και στη χώρα μας. Σε άλλες χώρες, αστικές κυβερνήσεις, με την πλήρη στήριξη της ΕΕ, έχουν θέσει τα Κομμουνιστικά Κόμματα στην παρανομία (Βαλτικές χώρες) ή γίνονται προσπάθειες για απαγόρευση της δράσης τους και των συμβόλων τους (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία). Φυσικά και η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, που παίρνει την πρωτοβουλία της καταδίκης του ναζισμού και της προσπάθειας δικαίωσής του, έχει τις σκοπιμότητές της και κυρίως προσπαθεί να καπηλευθεί τα αντιφασιστικά αισθήματα των λαών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που διατηρούν στη μνήμη τους την τεράστια προσφορά της σοσιαλιστικής πατρίδας στη συντριβή του φασιστικού τέρατος.

Το γεγονός ότι η ΕΕ σύσσωμη επιλέγει τη στάση ανοχής στην αναβίωση και στη συντήρηση του νεοφασισμού είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο και δείχνει ότι το κεφάλαιο επιδιώκει να χτυπήσει το κομμουνιστικό κίνημα, γιατί σ’ αυτό βλέπει τον πραγματικό του αντίπαλο, την πρωτοπόρα δύναμη οργάνωσης της πάλης των λαών για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που εκφράζεται σε όλους τους τομείς. Γι’ αυτό και η απαράδεκτη στάση της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από κάθε καλοπροαίρετο αγωνιστή. Το μέτωπο στη μαύρη συμμαχία του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που αναβιώνει ακόμη και το ναζισμό, θέλει αποφασιστική απάντηση με ένταση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού αγώνα, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, για την ανατροπή της.

Το αίσχος της ΓΣΕΕ μπροστά στη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας

Του Κώστα ΖΙΩΓΑ*

Η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν είναι απλά ρεφορμιστική και ενδοτική στις αξιώσεις της πλουτοκρατίας, αλλά ένας ακόμη πολιορκητικός κριός της κυρίαρχης τάξης, δικαιώνεται πανηγυρικά για πολλοστή φορά.

Απόδειξη τούτου αποτελεί η εισήγηση του Γιάννη Παναγόπουλου, Προέδρου της ΓΣΕΕ στο Γενικό Συμβούλιο της Διοίκησης στις 18/12/2009, με θέμα «Το διεκδικητικό πλαίσιο και η διαδικασία υπογραφής της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) 2010». Συνάγεται με περισσή καθαρότητα το συμπέρασμα ότι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος είναι η καταδίκη και η περιθωριοποίηση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και ότι το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι η συνδρομή τους για νέα δεινά στις πλάτες της εργατικής τάξης.

Είναι φανερό ότι από τη μεριά τους καταβαλλόταν και συνεχίζει να καταβάλλεται μια αδιάλειπτη προσπάθεια, για να τεθούν όσο το δυνατόν περισσότερα προσκόμματα στη ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού – λαϊκού κινήματος με όρους σύγκρουσης και ανατροπής της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής.

Εν προκειμένω, σε ό,τι αφορά την εισήγηση στεκόμαστε ενδεικτικά σε ορισμένα σημεία για την οικονομία της έκθεσης του άρθρου. Γιατί σχεδόν το σύνολο της εισή`γησης, αν εξαιρέσει κανείς κάποια ευχολόγια, κάποιες δακρύβρεχτες αναφορές σε εργαζόμενους με ελαστικές μορφές και κάποιες παραπομπές σε καλένδες σε σχέση π.χ. με την ανασφάλιστη εργασία, το υπόλοιπο κείμενο θα μπορούσε να ήταν η ομιλία κάποιου μεγαλοεπιχειρηματία του ΣΕΒ στο Συνέδριο του «Economist».

Προτάσεις για την Οικονομία ευθυγραμμισμένες με τις κυβερνητικές εξαγγελίες

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο σκέλος της εισήγησης που αφορά προτάσεις για την Οικονομία.

Λέει στη σελίδα 12 του κειμένου, η χώρα μας πρέπει και οφείλει να μεταβεί σε ένα άλλο υπόδειγμα οικονομικής ανάπτυξης. Σ’ ένα πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της οικονομίας των δημόσιων πολιτικών και της κοινωνικής αλληλεγγύης καθώς και καταπολέμησης των εισοδηματικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό το νέο πρότυπο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, θα εγκαθιδρύσει θεσμούς κοινωνικής συνεργασίας και θα αναπτύξει πολιτικές αναδιανομής του εισοδήματος (δημόσιος πόλος), πολιτικές κοινωνικής αλληλεγγύης και αμοιβαιότητας (κοινωνικός πόλος) και πολιτικές δυναμικής ανάπτυξης και διασύνδεσης των οικονομικών και κοινωνικο-πολιτικών λειτουργιών (αναπτυξιακός πόλος). […] «Καρδιά» του νέου αυτού μοντέλου αποτελεί η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ […].

Χαρακτηριστικό είναι σε αυτό το κομμάτι της εισήγησης ότι οι θέσεις που διατυπώνονται είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες με τις κυβερνητικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ.

Το λεγόμενο «νέο παραγωγικό μοντέλο» ισούται με παραπέρα συρρίκνωση κλάδων στρατηγικής σημασίας της εγχώριας παραγωγής, όπως η μεταποίηση, ο αγροτικός τομέας, κλάδων που είναι αναγκαίοι για την ικανοποίηση εργατικών – λαϊκών αναγκών, όπως ναυπηγία, κλωστοϋφαντουργία.

Ο λόγος για τις πολιτικές κοινωνικής αλληλεγγύης στην πράξη ενισχύει μια νέα αφαίμαξη των εργαζομένων μέσω της φορολόγησης, για να δοθούν νέοι πακτωλοί κρατικού χρήματος σε επιχειρηματικούς ομίλους που θα επενδυθούν στην «πράσινη ανάπτυξη».

Το συμπέρασμα για το ποιος ωφελείται και ποιος χάνει από την «πράσινη ανάπτυξη», συμπύκνωσε πρόσφατα σε άρθρο της η συντηρητική εφημερίδα International Herald Tribune με τίτλο «Κάποιοι όμιλοι είχαν τεράστια κέρδη, ενώ το κλίμα έχασε», σε βάρος των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων, προσθέτουμε εμείς.

Με τον όρο κοινωνική αλληλεγγύη εννοεί τη διοχέτευση ενός τμήματος του παραγόμενου πλούτου στα εξαθλιωμένα στρώματα, προκειμένου να διαχειριστούν την αυξανόμενη αυτή τάση. Από την άλλη, αποκαλύπτουν ποια είναι τα όρια της αστικής διαχείρισης και τα περιθώρια παραχωρήσεων του μεγάλου κεφαλαίου, βλ. το πρόσφατο επίδομα – ψίχουλο κοινωνικής αλληλεγγύης.

Εναποθέτουν την καλυτέρευση της θέσης των εργατών στο κεφάλαιο

Λέει παρακάτω, αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις με την ενίσχυσή τους κατά προτεραιότητα μέσω των Περιφερειακών Επιχειρησιακών Προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, ώστε να συνδέεται η βιωσιμότητά τους και η διατήρηση της απασχόλησης, με την αναβάθμιση των προϊόντων και των μεθόδων παραγωγής τους […]. Με λίγα λόγια, η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ προβάλλει το επιχείρημα, ότι η ανάπτυξη της κερδοφορίας των μονοπωλίων είναι προϋπόθεση για την ευημερία των εργαζομένων, καλλιεργώντας την αντίληψη, ότι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του μεγάλου κεφαλαίου δεν είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, αλλά συνδέονται.

Ένα μικρό παράδειγμα καταρρίπτει με σχετική ευκολία αυτόν τον ισχυρισμό (δες πίνακα).

Όχι πως τα προηγούμενα έτη ή τα δύο επόμενα, με βάση τον πίνακα τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων δεν ήταν υψηλά. Ομως, επιλέξαμε αυτήν την περίοδο ως ένα τρανταχτό παράδειγμα, για να αποκαλυφθεί η υποκρισία τους σε σχέση με το ότι τα συμφέροντα των καπιταλιστών συνδέονται με τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να εξασφαλίσουν στο μεγάλο κεφάλαιο τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για τη διέξοδο των υπερσυσσωρευμένων κερδών του, μέσω της προσπάθειάς τους να πείσουν τους εργαζόμενους, ότι είναι συνυπεύθυνοι και πρέπει να συνδράμουν σε αυτήν την κατεύθυνση και με αυτό τον τρόπο να τους εξανδραποδίσουν στις ορέξεις της πλουτοκρατίας.

Υποταγή των διεκδικήσεων στο ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου

Στη σελίδα 17 της εισήγησης του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ παρουσιάζονται οι διεκδικήσεις της. Δίνοντας το στίγμα για το τι θα επακολουθήσει λέει παρακάτω στη σελίδα 18, αφετηρία της θετικής δράσης μας αποτελεί η ΕΓΣΣΕ της περιόδου 2008-2009 η οποία αποδείχθηκε κορυφαία κατάκτηση, παρά και ενάντια στην αναίτια, εμπαθή, με κομματικές σκοπιμότητες και απαράδεκτες εκφράσεις, επιθέσεις που δέχθηκε. Σήμερα όλοι αυτοί ή ψελλίζουν αμετανόητα τα συνήθη ψεύδη τους ή σιωπούν.

Αν εννοεί τα 77 λεπτά αύξηση στο κατώτερο μεροκάματο κορυφαία κατάκτηση, φανταστείτε, τώρα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, που όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται οι όροι υπογραφής της ΕΓΣΣΕ καθίστανται δυσχερέστεροι, τι σκοπεύουν να πράξουν. Τα άλλα περί αναίτιων εμπαθών κομματικών σκοπιμοτήτων και άλλα τινά είναι τουλάχιστον αναίσχυντα.

Αν ρίξουμε, όμως, μια πρόχειρη ματιά στους προηγούμενους πίνακες, στο τι υπέγραφαν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ τα προηγούμενα έτη, θα διαπιστωθεί με σαφήνεια το τι στοχεύει να κάνει φέτος με τη νέα ΕΓΣΣΕ.

Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την «ωραία» ατμόσφαιρα κοινωνικής ειρήνης και ταξικής συμφωνίας, που στόχο έχει να δέσει χειροπόδαρα την εργατική τάξη, προκειμένου να την παραδώσει αμαχητί στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου, η ΓΣΕΕ με την επίθεση που εξαπολύει εναντίον του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ αποδεικνύει για άλλη μια φορά, τη σύνταξή της με το «μαύρο» μπλοκ των μεγαλοεπιχειρηματιών, της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων, της ΕΕ, κλπ., και ότι ο μόνος ουσιαστικά αντίπαλος του μπλοκ αυτού είναι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ και οι εργατικές – λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα.

Η διαβουκόληση των εργαζομένων βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, προκειμένου να αποκρύψει τις ευθύνες της για τη στήριξη που παρέχει στο όποιο αντιλαϊκό και αντεργατικό κατασκεύασμα, θεωρεί ότι έχει να αντιπαλέψει τις δυνάμεις εκείνες που διακατέχονται από σύνδρομο «αριστερού» βολονταρισμού προτείνοντας διεκδικήσεις φαινομενικά δίκαιες, επί της ουσίας ανεφάρμοστες στη φάση της μεγάλης ανεργίας […], τις δυνάμεις αυτές οι οποίες στρατηγικά έχουν επιλέξει να διασπούν και να υπονομεύουν τη ΓΣΕΕ και τα συνδικάτα μέλη της καθώς θεωρούν εαυτόν «εργολάβο» και «πρωτοπορία» της Εργατικής Τάξης […], και τέλος, την άγνοια και τις εντυπώσεις. Την άγνοια, ότι, δηλαδή, η ΕΓΣΣΕ αφορά στον κατώτερο μισθό και ημερομίσθιο που πάνω της χτίζονται εντυπώσεις από τους εχθρούς του οργανωμένου Συνδικαλιστικού Κινήματος και τους «κατ’ επάγγελμα» διασπαστές της ενότητας και της διεκδικητικής τους δράσης.

«Φαινομενικά δίκαιες» κατά τη ΓΣΕΕ οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Δηλαδή τα 1.400 ευρώ βασικός μισθός, τα 1.120 ευρώ κατώτερη σύνταξη, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά όλων, η δωρεάν και δημόσια Παιδεία και Υγεία, με λίγα λόγια το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή είναι «φαινομενικά δίκαια», γιατί οι στόχοι της ΓΣΕΕ είναι συνδεδεμένοι με το δίκαιο της καπιταλιστικής νομιμότητας, δηλαδή την «ελευθερία» μιας χούφτας κοινωνικών παρασίτων να νέμονται τον πλούτο της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Για τη ΓΣΕΕ θεωρούνται επί της ουσίας ανεφάρμοστες οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ σε φάση μεγάλης ανεργίας. Σήμερα, επικαλούνται τη μεγάλη ανεργία. Την περίοδο της φρενήρους ανάπτυξης των κερδών έλεγαν ακριβώς τα ίδια επικαλούμενοι την ανταγωνιστικότητα των μεγάλων επιχειρήσεων.

Εργοδοτικοί ως τα μπούνια

Υπόλογες οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στο λαό θα ήταν, αν καλούσαν σε ενότητα την εργατική τάξη σε συσπείρωση στις γραμμές των καλύτερων συμμάχων όσων αφαιμάζουν το εισόδημά του, τη σύνταξή του, του αφαιρούν το στοιχειώδες δικαίωμα στη δουλειά, κλπ., το μεγάλο κεφάλαιο, η πλουτοκρατία γενικότερα. Θα ήμασταν σαν κομμουνιστές έκθετοι απέναντι στο λαό, αν βάζαμε πλάτη σε αποφάσεις και θέσεις που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι κείμενα εργοδοτικών οργανώσεων ή της ΓΣΕΕ ή στη γραμμή που στόχο έχει την υπόσκαψη της ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος. Τα ειρωνικά σχόλια του Προέδρου της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλου με περιεχόμενο «εργολάβους και πρωτοπορία του κινήματος» μόνο τη γενική θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν στους εργαζόμενους και σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, αφού η αγωνιστικότητα, η ταξική συνέπεια, η προλεταριακή εντιμότητα των κομμουνιστών και γενικότερα των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ αναγνωρίζεται από ένα πολύ μεγάλο εύρος εργαζομένων που έχουν διαφορετική πολιτική και κομματική τοποθέτηση.

Μιλάνε για διάσπαση και υπονόμευση αυτοί που μια μέρα πριν την απεργία στις 17 Δεκέμβρη 2009 κάλεσαν ανοιχτά σε απεργοσπασία, αυτοί που απειλούσαν θεούς και δαίμονες σε χώρους δουλειάς, για να μη μετέχουν οι εργαζόμενοι στη μεγαλειώδη αυτή κινητοποίηση. Και το θράσος έχει τα όριά του.

Αυτό που θεωρεί η ΓΣΕΕ ότι χτίζονται εντυπώσεις είναι το όπλο που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές για να ξεσαλώσουν (η ΕΓΣΣΕ σε ό,τι αφορά τον κατώτερο μισθό) επιτιθέμενοι στις Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ειδικά σε περίοδο οικονομική κρίσης.

Για τις ελαστικές μορφές εργασίας θαυμάστε τη θέση των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ. Θέσπιση κατώτατου ορίου ωρών εργασίας στη μερική απασχόληση στις τέσσερις ώρες ανά ημέρα και είκοσι ανά εβδομάδα. Θέσπιση ανώτατου επιτρεπόμενου ορίου των εργαζομένων με μειωμένη απασχόληση ανά επιχείρηση ή εκμετάλλευση στο 10% του προσωπικού τους, και οι κοινωνικοί διαπραγματευτές είναι σε θέση να ρυθμίζουν μόνοι τους ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες και περιστάσεις κάθε κλάδου, επαγγέλματος ή επιχείρησης τους ειδικούς όρους της όποιας διευθέτησης με ΣΣΕ […]. Και σε άλλο σημείο ευθυγραμμιζόμενη πλήρως με την πολιτική της κυβέρνησης με τα Stage, π.χ. για τη μετατόπισή τους και επέκτασή τους στον ιδιωτικό τομέα, δείτε πώς εκφράζει το ενδιαφέρον της, προβάλλοντας την αναγκαιότητα δήθεν για «διαφάνεια και αξιοκρατία στην αγορά εργασίας», […] χρονικός περιορισμός απασχόλησης μέσω προγραμμάτων εργασιακής εμπειρίας (stage) […].Έτσι αντιλαμβάνονται το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Τα υπόλοιπα περί αξιοκρατίας και διαφάνειας είναι τουλάχιστον πολιτική αγυρτεία.

Δηλαδή, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της σε αυτό το άθλιο εργασιακό καθεστώς, το οποίο συρρικνώνει το ήδη πενιχρό εισόδημα των εργαζομένων, διατηρεί ένα καθεστώς μόνιμης ομηρίας για τους εργαζόμενους, πλήττει ευθέως το δικαίωμα στην ασφάλιση, συρρικνώνει παραπέρα το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων. Ζητά και συμφωνεί επί της ουσίας με την εφαρμογή και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, καλώντας τους εργαζόμενους να προσαρμόσουν το ωράριό τους στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, προκειμένου να εντατικοποιήσει την εργασία και να μεγιστοποιήσει το κέρδος της σε βάρος της εργατικής τάξης.

Σε ό,τι έχει σχέση με τους αντεργατικούς νόμους, την ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων δε ζητά την κατάργησή τους. Για δε τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, η θέση τους είναι ταυτισμένη με τις αποφάσεις της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, οι οποίες στόχο έχουν να άρουν και τους τελευταίους περιορισμούς για την εφαρμογή κι επέκταση όλων των άθλιων εργασιακών καθεστώτων, κατ’ εφαρμογή της Κοινοτικής Οδηγίας ΕΚ 194.

Για το δικαίωμα στη δουλειά για τους δεκάδες απολυμένους, για την προστασία των ανέργων, καμαρώστε θέση. Αιτιολόγηση των απολύσεων. Καθιέρωση υποχρέωσης του εργοδότη να αιτιολογεί εγγράφως την απόλυση σε όλες τις περιπτώσεις καταγγελίας της σύμβασης εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, και η καταγγελία της σύμβασης αορίστου χρόνου εργαζόμενων, που τους υπολείπονται έως πέντε χρόνια για τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων πλήρους συνταξιοδότησης, να επιτρέπεται μόνο για «σπουδαίο λόγο», όπως προβλέπεται για την πρόωρη λήξη των συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Οι «συμφωνημένες απολύσεις» να συνυπολογίζονται για την εξεύρεση του επιτρεπόμενου αριθμού των ομαδικών απολύσεων […].

Δηλαδή, να αποδεχόμαστε την καταδίκη στην ανεργία, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, όποτε αυτό το κρίνει σκόπιμο, και να συμφωνούμε κιόλας. Γιατί καθείς σε αυτό τον τόπο γνωρίζει ότι πάντα οι επιχειρηματίες επικαλούνται ένα λόγο, ζητάνε από τους εργαζόμενους να βάλουν μαζί με τους εργοδότες ταφόπλακα στα δικαιώματά τους.

Σε σχέση με το Ασφαλιστικό, τι κι αν οι δομικές αλλαγές που εισηγήθηκε στην επιτροπή κοινωνικού διαλόγου ο Α. Λοβέρδος, αποδομούν πλήρως τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, τι κι αν μειώνουν τις συντάξεις, «παρατείνουν τον εργάσιμο βίο», καταργούν τα ΒΑΕ, αυξάνουν τις εισφορές των εργαζομένων, κλπ., τι κι αν όλες οι αποφάσεις της ΕΕ κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση, η ΓΣΕΕ όχι απλά δεν κουνάει το δαχτυλάκι της, αλλά αφού προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους πόσο σημαντικός είναι ο κοινωνικός διάλογος για τα συμφέροντά τους, κοροϊδεύοντάς τους επί της ουσίας, λειτουργώντας σαν πέμπτη φάλαγγα της αντιασφαλιστικής επίθεσης, καλλιεργούν «εγκληματικά» την επανάπαυση, λέγοντας δεν κάνουμε «δίκες» προθέσεων. Δεν κινδυνολογούμε, ξεσκεπάζοντας για άλλη μια φορά τον επικίνδυνο ρόλο για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης του κοινωνικού διαλόγου, παρέχει ανοιχτή στήριξη στους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα – Ρέππα – Πετραλιά.

Συσπείρωση και πάλη με το ΠΑΜΕ

Θα μπορούσαμε να μιλάμε, να παρουσιάζουμε πλείστα όσα παραδείγματα επ’ αφορμή αυτής της εισήγησης για να αποδείξουμε τον αντεργατικό προσανατολισμό της ΓΣΕΕ, όμως το μήνυμα και μέσα από αυτές τις αδρές γραμμές μπορεί να δοθεί. Η εχθρότητα την οποία εκφράζει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ απέναντι στο ΠΑΜΕ όχι απλά δε μας εκπλήσσει, αλλά μπορεί να αποτελέσει κριτήριο ταξικής ορθότητας στο δρόμο που έχει χαράξει το ταξικό εργατικό κίνημα, αφού με αυτόν τον τρόπο το ταξικό – εργατικό κίνημα μπορεί να καταστήσει σαφές, ότι βρίσκεται στον αντίποδα της φιλοεργοδοτικής, φιλομονοπωλιακής γραμμής πλεύσης της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Το δε μένος τους εναντίον του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, δείχνει και τον πανικό τους για τη διευρυνόμενη και αυξανόμενη επιρροή της γραμμής σύγκρουσης και ρήξης. Πρόσφατα, εξάλλου, αυτό επιτάθηκε με τη μεγαλειώδη επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης του ΠΑΜΕ.

Όσο ταχύτερα οι εργαζόμενοι κάνουν κουρελόχαρτα τα σχέδιά τους και τους καταδικάσουν στην απομόνωση, τόσο ταχύτερα θα ανοίξει ο δρόμος για να πνεύσει άνεμος ανάτασης του εργατικού κινήματος.

Η συσπείρωση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων με τη γραμμή και τα μέτωπα πάλης του ΚΚΕ συνιστά το μοναδικό αντίβαρο σε μια εκ νέου φαλκίδευση ασφαλιστικών – εργατικών κατακτήσεων, αλλά και αντεπίθεσης για τη δημιουργία προϋποθέσεων για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία.

*Ο Κώστας Ζιώγας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Εργατικού Συνδικαλιστικού Τμήματος της ΚΕ