δημοκρατικος στρατος ελλαδας

 

αφιέρωμα στο ΔΣΕ 

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Στις 29 Αυγούστου 1949 κλεί­νουν 60 χρόνια από τη συντεταγ­μένη στρατιωτική υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και το πέρασμα του συνόλου σχεδόν των δυνάμεων του στην Αλβανία και στη συνέχεια στην πο­λιτική προσφυγιά στις σοσιαλιστικές χώρες.

Η ΚΕ του ΚΚΕ, στη διακήρυξη της για τα 60χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ το 2006, καθώς και στη Διακήρυξη για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ, επισημαίνει: «Η δράση του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κα­τά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σή­μερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρ­ξη του. Αυτά τα γεγονότα καταδείχνουν και τις μεγάλες δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο ΔΣΕ».

Η στρατιωτική ήττα, κάτω από τις υπερπολλαπλάσιες δυνάμεις του αστικού στρατού, δεν μπορεί σε τί­ποτα να μειώσει το δίκιο του αγώ­να, το ακατάβλητο ηθικό των μα­χητών και μαχητριών του ΔΣΕ, τη σημασία της δράσης του ΚΚΕ, που υπήρξε ο οργανωτής του ΔΣΕ.

Ο αγώνας του ΔΣΕ, παρά τη στρα­τιωτική του ήττα, άφησε ισχυρές παρακαταθήκες αντιιμπεριαλιστικού φρονήματος, στάσης μη υποτα­γής, ταξικού πείσματος και αδιαλ­λαξίας σε ευρύτερες εργατικές δυ­νάμεις για τα επόμενα χρόνια, απο­τέλεσε σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες που ακολούθησαν, επέδρασε σε κατακτήσεις, όπως η κοινωνική ασφάλιση, που σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο της κα­πιταλιστικής επίθεσης.

Η επιλογή της σύγκρουσης συ­γκεντρώνει τη λύσσα όχι μόνο των καπιταλιστών και των δημοσιολόγων τους, αλλά και του οπορτουνι­σμού, που ξορκίζει την ένοπλη επα­ναστατική πάλη της εργατικής τά­ξης και προβάλλει τη στάση ενσω­μάτωσης στο σύστημα, που ακο­λούθησαν άλλα κομμουνιστικά κόμματα (π.χ. στη Γαλλία, στην Ιτα­λία) εκείνης της περιόδου.

Η ιστορία απέδειξε ότι οι συμβι­βασμοί χωρίς αρχές είναι διολίσθηση στον γκρεμό. Αυτό φάνηκε πε­ρίτρανα στις νέες συνθήκες της νίκης της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της Ανα­τολικής και Κεντρικής Ευρώπης.

Τέτοιες κορυφαίες στιγμές της τα­ξικής πάλης, ακόμα και μέσα από τις ήττες τους, αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες για την εργατική τάξη, με πιο χαρακτηριστικό παρά­δειγμα την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία.

Η ιστορία του ΔΣΕ μπορεί να δια­βαστεί αντικειμενικά μόνο υπό το φως της επαναστατικής μαρξιστικής-λενινιστικής αντίληψης της Ιστορίας και της σύγχρονης επανα­στατικής στρατηγικής του ΚΚΕ.

Οι νεότερες γενιές, η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, μέσα από τη μελέτη των σελίδων της ιστορίας του ΔΣΕ μπορούν να γνωρίσουν τις τεράστιες δυνατότητες που έχει η αδιάλλακτη πάλη να μην τσακίζε­ται από τους αρνητικούς συσχετι­σμούς δύναμης, την τεράστια δύ­ναμη που έχει η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση να ωριμάζει συ­νειδήσεις μέσα από το σχολείο του αγώνα.

Στις σελίδες που ακολουθούν δη­μοσιεύονται: Φωτογραφικό αφιέ­ρωμα στο ΔΣΕ και τα εξής ντοκου­μέντα από το αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ:

α) Νόμος της Προσωρινής Δημο­κρατικής Κυβέρνησης για τα εργα­τικά δικαιώματα, όπως δημοσιεύ­τηκε στην εφημερίδα της.

Επικεντρώνουμε την προσοχή του αναγνώστη και της αναγνώ­στριας στο άρθρο 7, στις αρμοδιό­τητες της εργοστασιακής επιτροπής σε ζητήματα παραγωγής και λει­τουργίας της επιχείρησης.

β) Απόρρητες οδηγίες στο Μάρκο Βαφειάδη, γραμμένες στις 17 Απρί­λη του 1947 από το Νίκο Ζαχαριά­δη, ΓΓ του ΚΚΕ και από το Γιάννη Ιωαννίδη, μέλος του ΠΓ. Οι οδηγίες επικεντρώνονται στην ανάγκη να εναρμονιστεί ο ΔΣΕ κι όχι ως αντάρτικες ομάδες με τους πολιτι­κούς στόχους του, μελετά τη στρα­τιωτική τακτική του αντιπάλου, αλ­λά και να οργανώνει σωστά τη ζωή σης περιοχές κυριαρχίας του, συμ­φωνάμε τους σκοπούς της εξουσίας που αντιπροσώπευε.

 

 

ΝΟΜΟΣ ΑΡΙΘ. 6

«ΓΙΑ ΤΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ » ΚΑΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

 αιτιολογικη εκθεση προς το υπουργικό συμβούλιο

 

Απέναντι στην ολοένα εντεινόμενη αντεργατική πολιτική της ψευτο-κυβέρνησης της Αθήνας, η Δημοκρατική μας κυβέρνηση πρέπει να βάλει τις βάσεις για μια πραγματικά εργατική νομοθεσία. Αυτό όχι μονάχα για­τί ήδη στις ελεύθερες περιοχές άρχισαν να παρουσιάζονται εργατικά ζη­τήματα που ζητάν τη λύση τους, αλλά και γιατί πρέπει να μετουσιωθούν σε συγκεκριμένη προστασία οι καταστατικές αρχές που διακηρύχτηκαν από το Γενικό Αρχηγείο τον Αύγουστο του 1947 και που εξακολουθούν να αποτελούν το πρόγραμμα μας σύμφωνα με την Ιδρυτική μας πράξη.

Αυτή την ανάγκη εκπληρώνει το νομοσχέδιο που υποβάλλουμε στην κρί­ση σας.

Επαναλαμβάνεται με το άρθρο 1 το άρθρο 8 από τις καταστατικές δια­τάξεις. Είναι η βασική αρχή που θα καθοδηγεί όλη τη νομοθεσία μας.

Με το δεύτερο άρθρο κατοχυρώνονται οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, που έχει ποδοπατήσει ο μοναρχοφασισμός. Είναι και μια απάντηση στις προσπάθειες των εργατοκάπηλων, που πουλημένα όργανα στους ξένους, στο μοναρχοφασισμό και στους εργοδότες προσπαθούν να οργανώσουν αυτές τις μέρες ένα ψευτοσυνέδριο για να νομιμοποιήσουν, όπως νομί­ζουν, το στραγγαλισμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Για τη Δημο­κρατική κυβέρνηση όπως και για όλους τους έλληνες μισθωτούς, νόμιμες είναι μόνο οι διοικήσεις των συνδικάτων που βγήκαν από την ελεύθερη θέληση των μελών τους και όχι οι σφετεριστές των σωματείων.

Με το άρθρο 3 αναγνωρίζεται και προστατεύεται το δικαίωμα της απεργίας, που κι αυτό το κατάργησε ο μοναρχοφασισμός. Συνδεδεμένη μ’ αυ­τή την προστασία του κυριώτερου όπλου πάλης των εργαζομένων είναι η απαγόρευση της εργοδοτικής επίθεσης με τα λοκ-άουτ. Για πρώτη φορά η εργατική τάξη θα δει μια τέτοια προστασία όχι μονάχα των δικαιωμάτων της μα και της πάλης για να τα καταχτήσει.

Το άρθρο 5, που καθιερώνει την ισοτιμία της γυναίκας και του νέου στη δουλειά, ικανοποιεί μια δίκαιη διεκδίκηση που κανένας δημοκράτης δεν μπορεί να αποκρούσει. Ιδιαίτερα η ισοτιμία της γυναίκας σ’ όλους τους το­μείς, που την κατέχτησε με την συμμετοχή της στους πρόσφατους και στο σημερινό αγώνα του ελληνικού λαού, θα στηριχτεί στην οικονομική της ισοτιμία.

Με το άρθρο 6 εξασφαλίζεται στους μισθωτούς, σ’ όλους τους μισθω­τούς, ταχτική άδεια κάθε χρόνο. Είναι φανερό πως οι άδειες αυτές είναι άσχετες από τις αναγκαστικές απουσίες του μισθωτού για αρρώστεια ή για άλλο λόγο ανώτερης βίας, που προβλέπονται από το άρθρο 10 του νο­μοσχεδίου. Στις περιπτώσεις αυτές ο μισθωτός πρέπει να πάρει ολόκληρο το μεροκάματο του και αν οι κοινωνικές ασφαλίσεις δεν του το εξασφα­λίζουν πρέπει να το συμπληρώσει ο εργοδότης. Ενώ στις ταχτικές άδειες πληρώνονται όλες οι αποδοχές από τον εργοδότη.

Με το άρθρο 7 καθιερώνεται ο θεσμός των εργοστασιακών επιτροπών ή των επιτροπών επιχείρησης, γραφείου κλπ. Οι επιτροπές αυτές χωρίς να περιορίζουν την αρμοδιότητα του συνδικάτου μπορούν να παίζουν ένα σο­βαρό ρόλο στην προστασία των μισθωτών κάθε εργοστασίου ή επιχείρη­σης. Δίνονται οι γενικές γραμμές για την αρμοδιότητα τους. Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί από τώρα είναι πως οι εργοστασιακές επιτροπές θ’ απασχολούνται και με τα ζητήματα παραγωγής και λειτουργίας σε κάθε επιχείρηση. Γιατί είναι ζητήματα που ενδιαφέρουν άμεσα τους μισθωτούς καθώς και ολόκληρο τον εργαζόμενο λαό.

Με το άρθρο 8 καθιερώνεται κατ’ αρχήν η γενική κοινωνική ασφάλιση και επεκτείνεται και σε πεδία που μέχρι τώρα αποκλείονταν όπως είναι η ανεργία. Οι κοινωνικές ασφαλίσεις, όπως υπάρχουν και λειτουργούν σή­μερα, ούτε όλους τους μισθωτούς περιλαβαίνουν ούτε γενική προστασία δίνουν ούτε και η σχετική προστασία που τυπικά δίνεται φτάνει στους ασφαλισμένους. Ληστείες ταχτικές των ασφαλιστικών ταμείων από το κράτος, κρατικές επεμβάσεις, αλώνισμα των εργατοκαπήλων, καταχρή­σεις, ουσιαστικά εκμηδένισαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Το άρθρο 8 γενι­κεύοντας τις κοινωνικές ασφαλίσεις απαγορεύει κάθε κρατική επέμβαση και επιβάλλει τη στοιχειώδη αρχή πως πρέπει τα ταμεία να διοικούνται από τους ίδιους τους ασφαλισμένους.

Το άρθρο 9 ορίζει τις εργάσιμες ώρες. Η διαφορά με όσα έχουν γίνει ως τα τώρα είναι πως θα εφαρμόζεται αυστηρότατα.

Με το άρθρο 12 επιβάλλεται στις επιχειρήσεις η υποχρέωση να εξα­σφαλίζουν τα μέσα για την εκπολιτιστική ανάπτυξη των μισθωτών.

Για τις έγκυες γυναίκες προβλέπει το άρθρο 13.

Με το άρθρο 14 επιτρέπονται οι συλλογικές συμβάσεις που ελεύθερα συμφωνούν μισθωτοί και εργοδότες και είναι υποχρεωτικές στην εφαρ­μογή τους για όλους. Το κράτος δεν ανακατεύεται. Και στο σημείο αυτό δεν υπάρχει καμιά σύγκριση με τις συλλογικές συμβάσεις που καθιέρωσε μια φορά η Κονδυλική διχτατορία και εφάρμοσε η μοναρχομεταξική.

Με το άρθρο 15 αναγνωρίζεται πως οι προστατευτικοί νόμοι για τους μι­σθωτούς είναι δημοσίας τάξης, δηλ. είναι άκυρη κάθε αντίθετη συμφωνία είτε πριν είτε ύστερα από τη σύμβαση εργασίας.

Με το άρθρο 11 καθιερώνεται ένα είδος μικτό εργατικό δικαστήριο. Αντί δηλ. να ιδρυθούν ειδικά εργατικά δικαστήρια που θάταν σήμερα άσκοπο μια που έχουμε λαϊκή δικαιοσύνη, ορίζεται πως ένας από τους λαϊκούς δι­καστές θα υποδείχνεται από το εργατικό συνδικάτο. Έτσι χωρίς να φεύ­γουμε από το θεσμό της λαϊκής δικαιοσύνης εισάγουμε στο λαϊκό δικα­στήριο το αρμόδιο εργατικό στοιχείο και πλουτίζουμε έτσι στις περιπτώ­σεις αυτές τη λαϊκή δικαιοσύνη.

Ιδιαίτερα πρέπει να προσεχθεί το άρθρο 17. Μέχρι τώρα οι οικόσιτοι υπη­ρέτες (υπηρέτριες κλπ.) καθώς και οι εργάτες γης, που αποτελούν μια με­γάλη κατηγορία μισθωτών, αποκλείονταν συστηματικά από κάθε προ­στασία. Ούτε οι ώρες δουλειάς ίσχυαν γι’ αυτούς, ούτε οι κοινωνικές ασφα­λίσεις ούτε και πολλοί άλλοι προστατευτικοί νόμοι. Με το άρθρο 17 εξο­μοιώνονται μ’ όλους τους άλλους μισθωτούς. Το ζήτημα ενδιαφέρει ιδιαί­τερα τις ελεύθερες περιοχές όπου υπάρχουν εργάτες γης, αλλά και ολό­κληρη τη χώρα.

Έτσι με το νομοσχέδιο θίγονται τα πιο σοβαρά θέματα της εργατικής νο­μοθεσίας, θάταν αδύνατο και πρόωρο να λυθούν όλα με ένα εργατικό κώ­δικα. Αυτός θα είναι έργο της Λαϊκής δημοκρατίας. Όμως επειδή μια σει­ρά άλλες προστατευτικές διατάξεις έχουν επιβληθεί με τους αγώνες που έκανε μέχρι σήμερα η εργατική τάξη, το άρθρο 16 αναγνωρίζει όλες αυτές τις προστατευτικές διατάξεις, εφ’ όσον φυσικά δεν προσκρούουν στο νό­μο μας αυτό. Οι διατάξεις αυτές αφού τροποποιηθούν σύμφωνα με τη θέληση των μισθωτών και με τις νέες συνθήκες, θα συμπεριληφθούν στον αυριανό εργατικό κώδικα της Λαϊκής δημοκρατίας.

 

Στην έδρα της  Προσωρινής Δημοκρατικές κυβέρνησης

                            8 τον Φλεβάρη 1948

 

Ο υπουργός της Δικαιοσύνης

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΗΣ

 

 

ΝΟΜΟΣ ΑΡΙΘ. 6 

«για τη ρυθμιση εργατικων ζητηματων»

Έχοντας υπόψη την Ιδρυτική μας πράξη από 23 του Δεκέμβρη 1947 Αποφασίζουμε:

Άρθρο 1 

Η εργασία είναι βασική κοινωνική λειτουργία και δημιουργεί δικαίωμα για την απόλαυση όλων των αγαθών της ζωής.

Άρθρο 2 

Στη δημοκρατική Ελλάδα τα συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι απόλυ­τα σεβαστά. Κάθε επέμβαση της διοίκησης ή οποιουδήποτε ξένου στα ερ­γατικά συνδικάτα απαγορεύεται. Αναγνωρίζονται από τη Δημοκρατική κυβέρνηση εκείνες μόνον οι διοικήσεις των εργατικών συνδικάτων που βγήκαν με την ελεύθερη θέληση των εργατικών υπαλλήλων.

Άρθρο 3 

Το δικαίωμα της απεργίας αναγνωρίζεται χωρίς κανένα περιορισμό και προστατεύεται από τα όργανα της λαϊκής εξουσίας. Το λοκ-άουτ απαγο­ρεύεται.

Άρθρο 4 

Προσωρινά και ωσότου κανονιστούν τα μεροκάματα με ελεύθερη συμ­φωνία ανάμεσα στους εργοδότες και τους μισθωτούς, τα μεροκάματα και οι μισθοί πρέπει να είναι τουλάχιστον ίσα με τα ισόποσα σε σημερινές δραχμές του μεροκάματου ή του μισθού του 1940 προσαυξημένο κατά 20%. Μέτρο για την μετατροπή είναι ο τιμάριθμος.

Άρθρο 5 

Στις γυναίκες και στους νέους για ίση δουλειά δίνεται ίσο μεροκάματο. Η παιδική εργασία απαγορεύεται.

Άρθρο 6 

Όταν δεν υπάρχει άλλη συμφωνία ευνοϊκώτερη για τον μισθωτό, κάθε μισθωτός έχει δικαίωμα κάθε χρόνο σε 15/θήμερη άδεια με πλήρεις απο­δοχές. Η άδεια δίνεται μέσα σ’ ένα μήνα από τη στιγμή που θα το ζητήσει ο μισθωτός. Αν οι ανάγκες της επιχείρησης το επιβάλλουν μπορεί το διά­στημα αυτό να παραταθεί για δυο το πολύ μήνες.

Άρθρο 7 

Σε κάθε επιχείρηση εκλέγεται ελεύθερα από τους μισθωτούς εργοστα­σιακή επιτροπή ή επιτροπή επιχείρησης, καταστήματος κλπ. που φροντί­ζει για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους μισθωτούς στην επιχείρη­ση. Η εργοστασιακή επιτροπή ασχολείται επίσης με τα ζητήματα παρα­γωγής και λειτουργίας της επιχείρησης.

Άρθρο 8 

Όλοι οι μισθωτοί υπάγονται στις κοινωνικές ασφαλίσεις και ασφαλίζο­νται ενάντια στα γηρατειά, στην ασθένεια, στην ανικανότητα και στην ανεργία. Οι εισφορές στις κοινωνικές ασφαλίσεις γίνονται, αν δεν έχει κα­θιερωθεί ήδη λύση ευνοϊκώτερη για τους ασφαλισμένους, από τους εργο­δότες κατά 60% τουλάχιστο και από τους ασφαλισμένους κατά 40% το πο­λύ. Οι άνεργοι δεν πληρώνουν αλλά εξακολουθούν να υπάγονται στις κοι­νωνικές ασφαλίσεις σ’ όλο το χρόνο της ανεργίας. Σε περίπτωση που ένας μισθωτός δεν έχει γραφεί στις κοινωνικές ασφαλίσεις από αμέλεια ή δόλο του εργοδότη του, γράφεται μόλις το ζητήσει ο ίδιος ή το αρμόδιο εργατι­κό συνδικάτο, αναδρομικά και ο εργοδότης εκτός από τα νόμιμα πρόστι­μα υποχρεούται να πληρώσει αναδρομικά και τις εισφορές του μισθωτού. Τα ασφαλιστικά ταμεία που λειτουργούν για τους μισθωτούς διοικού­νται κατά πλειοψηφία από αντιπροσώπους που εκλέγουν οι ίδιοι οι ασφα­λισμένοι. Η κρατική διοίκηση μπορεί να ελέγχει τα ταμεία αλλά δεν επεμ­βαίνει στη νόμιμη λειτουργία τους.

Άρθρο 9 

Οι εργάσιμες ώρες για όλους τους μισθωτούς είναι 8 το πολύ κάθε μέρα, εκτός αν έχουν καθιερωθεί λιγότερες. Κάθε υπερωρία πρέπει να γίνει δεκτή από τους ίδιους τους εργαζόμενους και πληρώνεται με ειδική συμφω­νία, πάντως κατά 50% τουλάχιστο πάνω από το κανονικό μεροκάματο που αναλογεί σε μια ώρα δουλειάς.

Άρθρο 10 

Ημέρες δικαιολογημένης από ανώτερη βία απουσίας πληρώνουνται. Σαν ανώτερη βία θεωρείται και η αρρώστεια του εργαζόμενου. Αν η αρρώστεια παραταθεί πάνω από 15 μέρες, η επιχείρηση του πληρώνει τη διαφορά ανά­μεσα στο βοήθημα που παίρνει από τις κοινωνικές ασφαλίσεις και στο με­ροκάματο ή μισθό που έπαιρνε όταν εργαζότανε. Σε περίπτωση που η αρ­ρώστεια προέρχεται από τους όρους δουλειάς, συνηθισμένους ή εξαιρετι­κούς, ο εργοδότης πληρώνει τη διαφορά αυτή για όλο το διάστημα της θε­ραπείας όχι πάντως πάνω από δυο χρόνια.

Άρθρο 11 

Κάθε διαφορά ανάμεσα σε εργοδότη και εργαζόμενο λύνεται από το Λαϊκό δικαστήριο της περιφερείας του τόπου δουλειάς. Ένας απ’ τους λαϊ­κούς δικαστές στις διαφορές αυτές πρέπει να ορίζεται από το εργατικό συν­δικάτο που ανήκει ο εργαζόμενος. Ο πρόεδρος του Λαϊκού δικαστηρίου φροντίζει ώστε να οριστεί από το συνδικάτο ο εργατικός αυτός δικαστής.

Άρθρο 12 

Κάθε επιχείρηση υποχρεώνεται να εξασφαλίσει για τους μισθωτούς της τα μέσα για την εξυπηρέτηση τους στις ώρες φαγητού, ανάπαυσης, ανα­ψυχής, ανάγνωσης, βρεφικό σταθμό, εργατική λέσχη με τα μέσα μιας εκπολιτιστικής ανάπτυξης κλπ.

Άρθρο 13 

Έγκυες γυναίκες έχουν δικαίωμα για άδεια με πλήρεις αποδοχές 4 βδο­μάδες πριν από τον τοκετό και 4 βδομάδες ύστερα από τον τοκετό.

Άρθρο14 

Επιτρέπονται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας ανάμεσα στο αρμόδιο
εργατικό συνδικάτο και σε έναν ή σε ομάδα εργοδοτών. Οι όροι της συλ­λογικής σύμβασης υποχρεώνουν και τους μισθωτούς που δεν ανήκουν στο συνδικάτο όπως και τους εργοδότες που δεν ανήκουν στην ομάδα που υπόγραψε τη συλλογική σύμβαση.

Άρθρο 15

Κάθε συμφωνία αντίθετη με προστατευτικό εργατικό νόμο εφ’ όσον εί­ναι δυσμενέστερη για το μισθωτό είναι άκυρη. Επίσης είναι άκυρη για το μισθωτό και κάθε παραίτηση εκ των υστέρων από δικαιώματα και αξιώ­σεις που είχε σύμφωνα με εργατικούς νόμους.

Άρθρο 16

Όλες οι προστατευτικές διατάξεις για τους μισθωτούς που έχουν καθιε­ρωθεί και επιβληθεί ισχύουν εφ’ όσον δεν είναι αντίθετες με το νόμο αυ­τό.

Άρθρο17

Κάθε προστατευτικός νόμος για τους μισθωτούς περιλαμβάνει και τους οικόσιτους υπηρέτες καθώς και τους εργάτες γης.

Άρθρο 18

Ο νόμος αυτός θα υποβληθεί στην έγκριση της Λαϊκής εθνοσυνέλευσης μόλις αυτή συγκληθεί. 

 

Στην έδρα της Προσωρινής Δημοκρατικής κυβέρνησης
                    7 του Φλεβάρη 1948 

Ο Πρόεδρος Στρατηγός

ΜΑΡΚΟΣ            

                                               

Τα μέλη

ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΠΕΤΡΟΣ ΡΟΥΣΟΣ,

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΗΣ,

ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΚΚΑΛΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΑΡΤΖΙΩΤΑΣ,

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΑΝΤΑΣ, ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΤΡΙΓΓΌΣ

Θεωρήθηκε και σφραγίστηκε

στην έδρα της Προσωρινής Δημοκρατικής κυβέρνησης

8 Φλεβάρη του 1948

Ο υπουργός της Δικαιοσύνης

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΗΣ

 

 

μαχητες και μαχητριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Εφημερίδα "Λαική Νίκη". Όργανο των Επαρχιακών Συμβουλίων Θράκης

Στην εικόνα το φύλλο 8, 29 Μάρτη 1948, απο την "Εφημερίδα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης", που δημοσίευε νόμο για την οργάνωση της Λαικής Εξουσίας στις περιοχές που κυβερνούσε ή δρούσε ο ΔΣΕ

   

 

 

ΟΙ ΑΠΟΡΡΗΤΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΤΟΝ ΜΑΡΚΟ ΒΑΦΕΙΑΔΗ  

Αριθμός 91

17/4/1947

Μάρκον

Απολύτως εμπιστευτικό

Σε μια δύσκολη και υπεύθυνη στιγμή, που το λαϊκό κίνημα περνά, βρί­σκεσαι επικεφαλής του ΔΣΕ. [Είναι] στιγμή δύσκολη και υπεύθυνη, πρώ­το, γιατί το λαϊκό κίνημα της χώρας έχει να αντιμετωπίσει τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που δίνει βοήθεια στο μοναρχοφασισμό, [και] δεύ­τερο, γιατί αποστολή του ΔΣΕ είναι να αποκαταστήσει στην Ελλάδα τη λαϊκή δημοκρατική εσωτερική τάξη και εθνική ανεξαρτησία. Η Καθοδή­γηση του ΔΣΕ ποτέ δεν πρέπει να ξεχνά τη βασική αυτή αποστολή του ΔΣΕ και κάθε ενέργεια, πολιτική και στρατιωτική, πρέπει να υποτάσσεται σ’ αυτήν την αποστολή.

Δύο είναι τα κεντρικά πολιτικοστρατιωτικά προβλήματα, που έχει να αντιμετωπίσει η ανώτατη καθοδήγηση του ΔΣΕ:

1.   0 συσχετισμός των δυνάμεων [τόσο] στη χώρα όσο και στα Βαλκά­νια και στην Ευρώπη επιτρέπει στο ΔΣΕ να λύσει με επιτυχία τη βασική αποστολή του;

2.   Ποιον συγκεκριμένο δρόμο πολιτικά και στρατιωτικά πρέπει να  ακολουθήσει ο ΔΣΕ, για να βγάλει αποτελεσματικά πέρα την αποστολή του;

Την απάντηση στο πρώτο ερώτημα δίνουν τα γεγονότα τόσο στον και­ρό της κατοχής, όταν η Εθνική Αντίσταση, με ηγεσία το ΕΑΜ, συγκέ­ντρωσε την τεράστια πλειοψηφία του λαού, όσο και στην μεταδεκεμβριανή περίοδο, οπότε ο μοναρχοφασισμός, παρόλη τη βοήθεια των ξένων, δεν μπόρεσε να συντρίψει το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα.

Ας μην ξεχνάμε, ότι το κίνημα μας, σαν αναπόσπαστο κομμάτι από το βαλκανικό, το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο δημοκρατικό και σοσιαλιστικό κίνημα, βρίσκει σ’ αυτό σοβαρή υποστήριξη, ηθική και υλική, ενώ παράλληλα οι αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού αυξάνουν.

Έτσι, η απάντηση στο πρώτο κεντρικό μας πρόβλημα είναι θετική. Ο συσχετισμός των δυνάμεων τοπικά και γενικότερα δείχνει, ότι ο ΔΣΕ, αδιάρ­ρηκτο και πρωτοπόρο ένοπλο τμήμα του λαού, σε αδιάρρηκτη σύνδεση και ενότητα μαζί του, μπορεί να λύσει με επιτυχία τη βασική του αποστολή.

Το δεύτερο πρόβλημα συγκεντρώνει μια σειρά γενικά πολιτικά και στρα­τιωτικά ζητήματα, καθώς και θέματα με τρέχουσα επικαιρότητα και άμε­ση επιτακτικότητα. [Έτσι]:

1.   Πολιτικά ο ΔΣΕ σε δυο βασικά ζητήματα πρέπει παντού και πάντοτε να δείχνει έντονα το πρόσωπο του και την καθαρή γραμμή του – στην Εθνι­κή Ανεξαρτησία και στη Λαϊκή Δημοκρατία. Αυτά αποτελούν την πολι­τική του δύναμη. Η ακτινοβολία τους στο λαό είναι αποφασιστική. Στις περιοχές, που ελέγχει ο ΔΣΕ, τα ζητήματα αυτά πρέπει να βρίσκουν πρα­κτική έκφραση και λύση. Στις περιοχές αυτές η κρατική δημοκρατική διάρ­θρωση πρέπει να παίρνει συγκεκριμένη μορφή, με βάση τις λαϊκές επι­τροπές, και να αντιμετωπίζονται άμεσα και συγκεκριμένα τα ζωτικά λαϊ­κά προβλήματα – πρώτα απ’ όλα η απονομή της λαϊκής δικαιοσύνης, η φο­ρολογική πολιτική, ο εκπαιδευτικός και πολιτιστικός τομέας [και] η ορ­γάνωση της νεολαίας και της γυναίκας, σύμφωνα με το πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας, βασισμένο και στη σχετική πείρα της κατοχής.

2.   Όλα τα ζητήματα του σημείου 1 αποτελούν μόνο την αρχή. Η ζωή και οι οργανικές ανάγκες του κινήματος μας αναγκάζουν να πάμε παραπέρα. Ο ΔΣΕ πρέπει να έχει συγκεκριμένο πρακτικό πρόγραμμα λαϊκοδημοκρατικής ανασυγκρότησης της περιοχής, που ελέγχει. Εδώ σε πρώτη γραμ­μή προβάλλει το αγροτικό ζήτημα, που η πολιτική του σημασία είναι τε­ράστια και που ο ΔΣΕ πρέπει να το λύσει σύμφωνα με το πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας και ανάλογα με τις συγκεκριμένες τοπικές συνθή­κες. Στον τομέα της ανοικοδόμησης πρέπει να γίνεται δουλειά, όσο επι­τρέπουν οι περιστάσεις, έστω και περιορισμένη στο ελάχιστο.

3. Αποφασιστικό όπλο παραμένει για τον ΔΣΕ η πολιτική της λαϊκής ενότητας και συμφιλίωσης, που πρέπει στη ζωή και με έργα να εφαρμόζε­ται θετικά, πλατειά [και] δημιουργικά. Λάθη και διαστρεβλώσεις εδώ θα μας δημιουργούν πρόσθετες δυσκολίες.

4. 0 ΔΣΕ, πρωταγωνιστής για την εθνική ελευθερία και ανεξαρτησία, πρέπει να έχει ξεκαθαρισμένη γραμμή στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις ξενικής επέμβασης, με έντονη την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού, σύμφωνα με την εθνική αξιοπρέπεια, και απαραίτητη πολιτική ελαστικότητα, κάθε φορά που η πολιτική αναγκαιότητα το επι­βάλλει.

Περνάμε τώρα στα ειδικότερα στρατιωτικά ζητήματα.

Σκοπός του ΔΣΕ είναι να απελευθερώσει την Ελλάδα από την ξενική κα­τοχή και τον μοναρχοφασισμό και να εγκαθιδρύσει λαϊκό δημοκρατικό καθεστώς.

Γι’ αυτό είναι καιρός ο ΔΣΕ να απαλλαγεί από τον πρωτογονισμό, τον εμπειρισμό και το ανταρτίστικο πνεύμα, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ολόκληρο και να προσαρμόσει και τη ν πρακτική πολεμική δράση στον κύ­ριο σκοπό.

Ο ΔΣΕ πρέπει δίπλα στη γενική πολιτική γραμμή να ξεκαθαρίσει και τα προβλήματα της στρατηγικής του, έτσι που να εξυπηρετεί αποτελεσματι­κά τη γενική πολιτική επιδίωξη.

Αυτό απαιτεί να καθορισθεί η κατεύθυνση της βασικής στρατηγικής επι­δίωξης του ΔΣΕ σήμερα, που θα καθορίσει και τη συστηματοποίηση, ενο­ποίηση και συγκέντρωση όλων των επιμέρους προσπαθειών και επιδιώ­ξεων του.

Ο εχθρός, στηριζόμενος και στην εξωτερική βοήθεια, για κύρια επιδίω­ξη του σήμερα έχει:

Να κρατεί και να ελέγχει βασικά κέντρα και αρτηρίες της χώρας μας.

Να περιορίσει το ΔΣΕ μόνο σε ορεινές περιοχές [και] έτσι να τον απο­κόψει από τα βασικά κέντρα εφοδιασμού, να του δημιουργήσει σοβαρές δυσκολίες στη διατήρηση του σαν μαζικού και συγκεντρωτικά συγκρο­τημένου αξιόμαχου οργανισμού [και] παρατείνοντας την κατάσταση σε μάκρος να τον ξεφτίσει και να τον διαλύσει σαν υπολογίσιμη δύναμη.

Τις επιδιώξεις αυτές του εχθρού ο ΔΣΕ και η καθοδήγηση του πρέπει να τις δουν [και] να τις μελετήσουν, για να τις αντιμετωπίσουν αποτελεσμα­τικά.

Για να ματαιωθεί το εχθρικό σχέδιο πρέπει ο ΔΣΕ να προχωρήσει στην εκπλήρωση του βασικού προορισμού του, μετατρέποντας τον σημερινό ανταρτοπόλεμο σε τακτικό πόλεμο, με άμεση επιδίωξη τη δημιουργία ελεύθερης περιοχής όχι μόνο σε ορεινές περιοχές μα και σε βασικές από την οικονομικοπολιτική σημασία τους περιφέρειες.

Είναι αυτονόητο, ότι η μετατροπή σε τακτικό στρατό του σημερινού αντάρτικου και η ανάλογη πολεμική του δράση αφορά το ΔΣΕ, που υπάρ­χει και δρα στις περιοχές της ενιαίας Ελεύθερης Ελλάδας. Στις περιοχές, που κατέχει ο εχθρός, ο αγώνας διεξάγεται από τις αντάρτικες ομάδες, για να εξασφαλίζεται η ευκινησία και ο ανταρτοπόλεμος.

Τα γεγονότα δείχνουν, ότι η περιφέρεια, που για τον εχθρό αποτελεί το πιο αδύνατο και νευραλγικό σημείο και που για το λάΐκοδημοκρατικό κί­νημα συγκεντρώνει ευνοϊκές πολιτικοκοινωνικές προϋποθέσεις, είναι η Μακεδονία και η Θράκη, με κέντρο τη Θεσσαλονίκη.

Έτσι, από αυτά τα πράγματα σήμερα βασική επιδίωξη του ΔΣΕ είναι η κατάληψη της Θεσσαλονίκης, που θα φέρει αποφασιστική αλλαγή στην κατάσταση και θα λύσει βασικά όλο το πρόβλημα μας.

Η πραγματοποίηση ενός τέτοιου αντικειμενικού σκοπού είναι δυνατή κάτω από δύο προϋποθέσεις, [τις εξής]:

1. Το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ, συνεχίζοντας αδιάκοπα και ακούραστα τη φθορά και την αποσύνθεση των αντίπαλων δυνάμεων, θα φέρει τη φθο­ρά και την αποσύνθεση των αντίπαλων δυνάμεων, θα φέρει τη φθορά αυ­τή σε τέτοιο σημείο, ώστε, όταν δοθεί το χτύπημα για τη Θεσσαλονίκη, η εξάντληση των εχθρικών δυνάμεων να έχει φθάσει στο ανώτατο σημείο και η δυνατότητα αντίπραξης να περιοριστεί στο ελάχιστο.

2. Για να διεξαχθεί με επιτυχία τέτοια επιχείρηση, πρέπει το Γενικό Αρχη­γείο να προετοιμάσει, να εξασκήσει και να εφοδιάσει τις εμπειροπόλεμες εφεδρικές δυνάμεις, που θα μείνουν έξω από τις άλλες επιχειρήσεις και με βάση ένα καλά δουλεμένο επιτελικό σχέδιο θα διεξαγάγουν το αιφνιδια­στικό χτύπημα ενάντια στη Θεσσαλονίκη, που βασικά πρέπει να κρίνει την τύχη για όλη τη Θράκη και τη Μακεδονία, ίσως και την Ήπειρο, και θα απωθήσει το θέατρο επιχειρήσεων προς τη Θεσσαλία και τη Στερεά.

Η αντικειμενική εξέταση της πραγματικότητας πείθει, ότι για το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα και τον ΔΣΕ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, για να αποβλέψουν σε τέτοιους αντικειμενικούς σκοπούς.

Το πρωταρχικό είναι ο ΔΣΕ από σύνολο αντάρτικων ομάδων να μετα­τραπεί σε τακτικό στρατό. Μερικές υποδείξεις πάνω σ’ αυτό [είναι οι εξής]:

1. 0 ΔΣΕ και το Γενικό Αρχηγείο πρέπει να αποκτήσουν επιτελικό επι­στημονικό εγκέφαλο και το Γενικό Αρχηγείο με άμεση ζωντανή επαφή να είναι πάντα εν γνώσει της κατά τόπο πραγματικής κατάστασης, για να εξασφαλίζει την ενότητα δράσης του ΔΣΕ.

2. Το Γενικό Αρχηγείο, στηριζόμενο βασικά στις δικές του δυνάμεις, να λύσει θαρραλέα με δίχτυ σχολών το πρόβλημα στελεχών, προωθώντας αδί­στακτα κάθε αξία και ταλέντο, χωρίς να επηρεάζεται από γραφειοκρατι­κούς τύπους.

3. Να λύσει το ζήτημα των εφεδρειών, βασικά κάτω από το φως της προ­ετοιμασίας του βασικού χτυπήματος κατά της Θεσσαλονίκης.

4. Να αναπτύξει πολιτική δουλειά στο ΔΣΕ, ώστε να δώσει στον κάθε άνδρα πολιτική σαφήνεια και αυτοπεποίθηση.

5. Να λύσει έτσι το ζήτημα του εφοδιασμού, ώστε και τις ανάγκες να ικανοποιεί καινά μη δημιουργεί οξείες αντιθέσεις με τον αγροτικό κυρίως πληθυσμό.

6. Εξαιρετική σημασία έχει η οργάνωση του δικτύου πληροφοριών.

7. Το Γενικό Αρχηγείο και την πολιτική ηγεσία του πρέπει σοβαρά να απασχολήσει η οργάνωση της διαβρωτικής δουλειάς στις γραμμές των ενό­πλων δυνάμεων του εχθρού.

Αποφασιστικό βήμα εδώ [αποτελεί] η σωστή γραμμή ενότητας και συμφιλίωσης προς όλους τους άνδρες των [εχθρικών] ενόπλων δυνάμεων.

θεωρήσαμε σκόπιμο να συγκεντρώσουμε στα παραπάνω την προσοχή σου, που είναι βασικά για την ανάπτυξη και την επιτυχία του αγώνα μας.

Τα παραπέρα ζητήματα εφαρμογής και δράσης είναι δικά σου και δικά μας.

Εμείς κάνουμε, ό,τι πρέπει, για το ανώτατο δυνατό όριο του υλικού εφοδιασμού του ΔΣΕ.

Για ό,τι χρειάζεσαι, να απευθύνεσαι, χωρίς δισταγμό, σε μας.

Φυσικά, πριν καταλήξετε σε συγκεκριμένες οριστικές αποφάσεις στα παραπάνω, πρέπει να μας κρατάς ενήμερους για όλη την επεξεργασία των ζητημάτων αυτών και την αποκρυστάλλωση των αποφάσεων σας.

 

Γειά χαρά

Ν.[Ζαχαριάδης] Διονύσης[Ιωαννίδης] 

Πάνω: Στην ελεύθερη Ελλάδα ο πληθυσμός παρέμεινε στις ασχολίες του και στήριξε τη δράση του ΔΣΕ. Κάτω: Χειρουργείο του ΔΣΕ

 

 

Πάνω: Μαχητές του ΔΣΕ σκάβουν χαρακώματα. Κάτω Διαβιβαστές του ΔΣΕ

Εφημερίδα "Μαχήτρια", όργανο της Πανελλήνιας Δημοκρατικής Ένωσης Γυναικών