ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ….

Οι καιροί το επιτάσσουν. Η ανάγκες για όλους ίδιες. Το μεροκάματο δύσκολο. Η φτώχεια δεν έχει πατρίδα. Η ανεργία δεν κάνει διαχωρισμούς.

«…Εμείς οι μετανάστες διωγμένοι από την πατρίδα μας από τον πόλεμο, τη φτώχεια πιστέψαμε ότι στην Ευρώπη θα είναι ο παράδεισος για μας, θα έχουμε δουλειά, θα φτιάξουμε τη ζωή μας. Πόσο λάθος κάναμε.

Είμαστε κυνηγημένοι, οι περισσότεροι χωρίς χαρτιά, για να μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά πιο εύκολα. Αλλά και για τους Έλληνες εργαζόμενους τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Πολλοί οικοδόμοι δεν έχουν δουλειά και λένε ότι φταίνε οι μετανάστες για την ανεργία και όσοι δουλεύουν, το μεροκάματο είναι λίγο, τους κλέβουν τα ένσημα.

Τα αφεντικά μας χρησιμοποιούν για να μας χωρίσουν από τους Έλληνες εργαζόμενους. Για να αλλάξουμε τη ζωή μας πρέπει να πολεμήσουμε τα αφεντικά ενωμένοι, όπως μας λέει το συνδικάτο.

Γιατί όμως τα αφεντικά μπορούν και μας εκμεταλλεύονται; Πώς τα καταφέρνουν; Ποιος τους δίνει το δικαίωμα; Τι φταίει, γιατί δεν έχουμε δουλειά; Γιατί υπάρχει τόση φτώχεια;

Χτες το βράδυ ήρθε στο παράρτημα ένας συνάδελφος. Έχει να κάνει μεροκάματο ένα χρόνο, πώς να ζήσει η οικογένειά του; Από την άλλη γιατί υπάρχει τόσος πλούτος; Εμείς φτιάχνουμε βίλες. Πού τα βρίσκουν τα λεφτά; Ποιος τους βοηθάει; Γιατί σε μας τους πρόσφυγες δε μας δίνουν πολιτικό άσυλο; Γιατί δεν δίνουν άδειες παραμονής και χρειάζεται να πληρώσουν και από πάνω; Τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ, πηγαίνουν σχολείο και δεν παίρνουν ελληνική υπηκοότητα… Οι κυβερνήσεις, το κράτος, η ΕΕ μας θέλουν παράνομους. Γιατί αναγκάζονται να μένουν δέκα δέκα σε ένα σπίτι; Δε θέλουν να έχουν ένα καλύτερο σπίτι;

Το Συνδικάτο παλεύει για όλους μας. Είμαστε λίγοι όμως. Πρέπει να βοηθήσουμε όλους τους συναδέλφους οικοδόμους να καταλάβουν πως μακριά από το Συνδικάτο κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί. Οι μετανάστες φοβούνται. Δεν ξέρουν τι είναι το συνδικάτο, νομίζουν ότι άμα δουλεύουν παραπάνω θα βγάλουν χρήματα. Τώρα όμως που δεν έχει δουλειά; Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ να βοηθήσω να έρθουν οι μετανάστες στο συνδικάτο, να γίνουμε πιο δυνατοί. Εμείς είμαστε οι πολλοί, εμείς έχουμε το δίκιο. Εμείς χτίζουμε, έχουμε δικαίωμα να ζούμε καλύτερα. Δεν παρακαλάμε κανένα. Αυτό το δίκιο θα το διεκδικήσουμε!»…

(Τοποθέτηση 25χρονου Αφγανού μαρμαρά στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας)

Και η ξεφτίλα του Καρατζαφύρερ στην τηλεόραση για τους μετανάστες.

Ακούστε καλά την περιγραφή και μην ρωτάτε που είναι ο διασυρμός. Είναι μπροστά στα μάτια σας, αλλά επειδή κυκλοφορούν και στραβοί, σας γράφω αυτό το σκονάκι.

Ο μοναδικός πολιτικός που ασχολείται μανιωδώς με το θέμα της ποσόστωσης, ο Γ.Καρατζαφέρης, αποδεικνύεται πως δεν γνωρίζει καλά καλά τα πραγματικά ποσοστά εγκληματικότητας των αλλοδαπών στην χώρα μας και υιοθετεί όποια στατιστική του δωθεί. Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία δημοσιεύει μια φορά τον χρόνο αυτές τις στατιστικές, οι οποίες είναι προσβάσιμες απ’το κοινό, πόσο μάλλον απ’τους πολιτικούς.

Όχι μόνο αυτό, αλλά όταν του αποκαλύπτεται το ποιόν αφορά στα αλήθεια η στατιστική, αντί να παραδεχθεί πως και οι Έλληνες της Αμερικής έπρεπε να υποστούν απελάσεις και ποσόστωση, αποφεύγει τις ίδιες του τις θέσεις (!!!) και επικαλείται… τον Ναπολέοντα!

«Αξιολύπητοι παλιάτσοι»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Να πανηγυρίζουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, λογικό και αναμενόμενο. Να συνωθούνται δίπλα στους «μεγάλους», σε ρόλο κλακαδόρου, οι δευτεροκλασάτοι ομοϊδεάτες τους, προβλέψιμο και κοινότοπο. Να θριαμβολογούν οι φορείς της βαρβαρότητας, που με τη μορφή της «νέας τάξης» σαρώνει τα τελευταία 20 χρόνια έννοιες όπως ειρήνη, δημοκρατία, ελευθερία, ανεξαρτησία, διεθνές δίκαιο, δικαιώματα, προφανές και πρόδηλο.

Καμία έκπληξη. Τίποτα το πρωτότυπο. Ουδέν το απροσδόκητο.

Δεν μιλάμε για αυτούς. Μιλάμε για τους «ανανήψαντες».

Και δεν εννοούμε, φυσικά, εκείνους που για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς, διαφώνησαν, μετέβαλαν άποψη, αντιλήφθηκαν αλλιώς τα πράγματα και με τους οποίους θα μπορούσες ενδεχομένως να συζητήσεις, να αντιπαρατεθείς, να συγκρουστείς πολιτικά και έντιμα.

Μιλάμε για τους άλλους.

Για εκείνον τον – εξίσου προβλέψιμο – συρφετό των «μεταλλαγμένων» που ποτέ δεν θα αξιωθούν να τους θεωρήσουμε ταξικούς μας αντίπαλους, αφού πολύ απλά είναι αξιολύπητα τσιράκια.

Μιλάμε για τους επαναλαμβανόμενα ανά τους αιώνες και τις εποχές καταδικασμένους να εκπροσωπούν το είδος που σέρνεται κατά τα κελεύσματα των συγκυριών.

Για εκείνους – λίγοι είμαστε και γνωριζόμαστε – που με αφορμή την «Πτώση του Τείχους του Βερολίνου» σπεύδουν να προσκυνήσουν τα «αφεντικά», διαλαλώντας τον «γενιτσαρισμό» τους.

Που πρώτοι απ’ όλους, «αναγεννημένοι» και «καθαροί» από τα «μικρόβια» της νιότης τους, σέρνουν το χορό της αντικομμουνιστικής συκοφαντίας.

Που με τον πιο ενθουσιώδη τρόπο περιφέρουν τις «δηλώσεις μετανοίας τους» σε κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες.

Που όσο μεγαλύτερος επιλέγουν να είναι και να φαίνεται ο προσωπικός τους εξευτελισμός, τόσο περισσότερο απαραίτητοι θεωρούν ότι γίνονται στους «νικητές».

Που με ασίγαστο πάθος διαφημίζουν την «αναμόρφωσή τους», ώστε να κολλήσουν τα αναγκαία ένσημα για την εύνοια των ανωτέρων τους.

Που τρέμουν μη και δεν «ξεχωρίσουν» μεταξύ όσων διαγκωνίζονται ποιός θα περιγράψει «πειστικότερα» το σοσιαλισμό σαν «δικτατορία», «τυραννία» και «έγκλημα» με έναν και μοναδικό στόχο:

Να κλέψουν μια ματιά, να αποσπάσουν έστω κι ένα δευτερόλεπτο από την προσοχή των «δυνατών», βάζοντας για υποθήκη την «μεταμέλειά τους» και την ικανότητά τους να «γλείφουν» και να έρπουν.

Το απόσπασμα που ακολουθεί, σε αυτούς είναι αφιερωμένο.

Αυτό το είδος των αξιολύπητων περιγράφει, που μόλις η μάχη χάθηκε έτρεξαν σαν τα ποντίκια στο απέναντι στρατόπεδο.

Το ποίημα γράφτηκε πέντε χρόνια μετά την κατάπνιξη της Παρισινής Κομμούνας, στις 30 του Νοέμβρη 1876 από τον κομμουνάρο Ζιλ Βαλέ. Τον φλογερό επαναστάτη, τον συγγραφέα και δημοσιογράφο, που συμμετείχε στην εξέγερση της Κομμούνας ως μέλος της Επιτροπής Παιδείας κι εξέδιδε την εφημερίδα «Ο δρόμος».

Οι στίχοι του Βαλέ είναι μια ακτινογραφία των ασπάλαγκων υποτακτικών του καιρού του. Και όλων των καιρών.

«Ξεπουλημένα γουρούνια!

Δεν ανήκουν σε αυτόν το στάβλο, όλοι εκείνοι που για κάποια χρήματα ή λίγη δόξα, για ένα πορτοφόλι, μια σάρπα, μια κορδέλα, μετατρέπουν τις πεποιθήσεις τους σε άχυρα κάτω από τα πόδια των μεγάλων;/

Εκείνοι, ακόμη πιο αξιολύπητοι, που για να απολαμβάνουν τη χαρά να μη δουλεύουν καθόλου ή να λάμπουν λίγο, μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις αντικάμαρες των υπουργών ή τις τραπεζαρίες των πλούσιων;/

Εκείνος ο δημοσιογράφος που πουλάει την πένα του σε όποιον πληρώνει πιότερο, κείνος ο χρονογράφος που γλείφει τις μπότες και διηγείται πώς τις γυαλίζουν, ο προαγωγός γυναικών, ο πολυπράγμων, ξερόλας γραφιάς, όλοι αυτοί ξεπουλημένα γουρούνια;/

Ξεπουλημένο γουρούνι

εκείνος ο γελωτοποιός που διατηρεί το κύρος του και κερδίζει το ψωμί του κάνοντας τον παλιάτσο μπροστά στο πλήθος, ξεπουλημένο γουρούνι, εκείνος ο κλαψιάρης ποιητής που ζητιανεύει τι θα φάει – όχι τι θα πιει – στις επιτροπές και τα υπουργεία!/

Ξεπουλημένα γουρούνια,

εκείνα τα ανθρωπάκια που κάποτε το έπαιζαν ενθουσιώδεις ή σκληροί και άκαμπτοι, που επιδείκνυαν την ανεξαρτησία και την εκκεντρικότητά τους, και ένα ωραίο πρωινό αδειασμένοι, τόσο φτωχό στομάχι είχαν, σβησμένοι, αποκαμωμένοι, τελειωμένοι, κρέμασαν σφιχτά ένα κόκκινο μεταξωτό φουλάρι στο λαιμό, έβαλαν στη μουσούδα τους ένα τετράγωνο καπελίνο, όπως τα αδέλφια τους τα γουρούνια των πανηγυριών, και που στριφογυρίζοντας και γρυλίζοντας, κατέληξαν με τη μουσούδα και τα πόδια τους στο ζωοτροφείο της μετριότητας./

Ξεπουλημένο γουρούνι

οποιοσδήποτε ζει από τις κολακείες στην εξουσία ή τη συγκατάβαση στην αντιπολίτευση, κάνει τα θελήματα της μιας ή της άλλης και ζητάει σαν αντάλλαγμα για τα θελήματά του μια μικρή υποψηφιότητα σε κάποια περιοχή, που θα μπορούσε να αγοράσει αν ήταν πλούσιος./

Ονομάζονται προστατευόμενοι κάποιου υπουργού, εθελοντές μιας σπουδαίας υπόθεσης! Εθελοντές όχι! Ξεπουλημένα γουρούνια! Δε διατρέχουν άλλο ρίσκο παρά να λιπανθούν από τη βροχή των φτυσιμάτων ή την ανουσιότητα του λιβανίσματος!».

Τι είναι τα «stage»

    Δεκάδες χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στο δημόσιο τομέα μέσω των αποκαλούμενων προγραμμάτων «stage». Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τα αποκαλούν «σύγχρονη δουλεία». Και έτσι είναι.

    Ο νόμος 2639/1998 του ΠΑΣΟΚ εισήγαγε τα «stage» στην Ελλάδα, τα οποία αποτελούν μέρος των γενικότερων αντεργατικών κατευθύνσεων και σχεδιασμών που συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών – μελών της ΕΕ. Τυπικά τα «stage» εμφανίστηκαν ως «προγράμματα κατάρτισης και απόκτησης επαγγελματικής κατάρτισης ανέργων» που θα χρησίμευαν ως δήθεν εργαλεία αντιμετώπισης της ανεργίας. Η πραγματικότητα είναι ότι εξαρχής αποτέλεσαν μια από τις διάφορες μορφές εργασιακής και πολιτικής ομηρίας που «αξιοποιούνται» πολλαπλώς από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

    Μέσω αυτών εξασφαλίζουν πάμφθηνο εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα, το οποίο εκτελεί τις ίδιες εργασίες που ασκούν οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

• Οι εργαζόμενοι με «stage» αμείβονται σήμερα με 500 ευρώ το μήνα, περίπου.

• Δεν ασφαλίζονται για σύνταξη, ενώ η ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη «δε φτάνει ούτε για ασπιρίνες».

• Η αντιμετώπισή τους ως δήθεν μαθητευόμενοι από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, τους στερεί επίσης μια σειρά δικαιώματα. Δε δικαιούνται επιδόματα αδείας, οικογενειακό, τέκνων, αναρρωτικής άδειας (αν αρρωστήσουν η μηνιαία αμοιβή τους μειώνεται και άλλο), δεν πληρώνονται τις αργίες.

    Τα «stage», οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, οι συμβάσεις έργου χρησιμοποιούνται ως μηχανισμοί ανακύκλωσης και συγκάλυψης της ανεργίας (αξίζει να σημειωθεί η υποκρισία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Όταν πρόκειται για τα δικαιώματα όσων απασχολούνται με «stage», τους θεωρούν μαθητευόμενους. Οταν, όμως, μετράνε την ανεργία, τους θεωρούν εργαζόμενους).

    Λειτουργούν ως «δούρειος ίππος» για το χτύπημα και τη συρρίκνωση των μονίμων εργαζομένων, αφού «η δουλειά μπορεί να γίνει και με πιο φθηνό εργατικό δυναμικό».

    Τέλος, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στήνουν ολόκληρους πελατειακούς μηχανισμούς μοιράζοντας υποσχέσεις για ανανέωση των συμβάσεων ή πιθανή μελλοντική μονιμοποίηση, εκμεταλλευόμενες την εργασιακή ανασφάλεια και αβεβαιότητα, την τεράστια ανεργία.

    Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, τα «παπαγαλάκια» του δικομματισμού συκοφαντούν τους εργαζόμενους με «stage» ως «πράσινα» ή «μπλε» ρουσφέτια (εξαρτάται ποιο από τα δύο κόμματα είναι στην κυβέρνηση και ποιο στην αξιωματική αντιπολίτευση). Προσπαθούν έτσι να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να αποδυναμώσουν τον αγώνα τους. Αυτό γίνεται κάθε φορά που συμβασιούχοι κάθε μορφής διεκδικούν το δικαίωμά τους στη δουλειά. Η πραγματικότητα είναι ότι οι εργαζόμενοι που δουλεύουν μέσω αυτών των προγραμμάτων εξαναγκάζονται να δεχθούν τους άθλιους εργασιακούς όρους ύστερα από αρκετά χρόνια εργασιακής περιπλάνησης και ανεργίας.